Starszy Szeregowiec kompanii karabinów maszynowych 8. Pułku Piechoty Legionów, V Brygada Piechoty Legionów, 3. Dywizja Piechoty Legionów, 3. Armia Wojska Polskiego, Front Środkowy.
Kontrofensywa znad Wieprza, walki pod Włodawą, lokowanie stanowiska strzeleckiego dla załogi karabinu maszynowego Schwarzlose w zniszczonych zabudowaniach na przedmieściach Włodawy, 17 sierpnia 1920 r.
Kompanię karabinów maszynowych 8. Pułku Piechoty Legionów zaczęto formować w listopadzie 1918 r. w Lublinie. Wyposażenie oddziału ułatwiło zapewne przejęcie arsenału koszar batalionu zapasowego austriackiego 58. C. i K. Pułku Piechoty w Lublinie, gdzie znajdowały się ciężkie karabiny maszynowe Schwarzlose. Byli żołnierze austriaccy - Polacy,
zasilili kadry oddziału. Kompania była gotowa do walki w grudniu 1918 r. ,znajdując się przy II Batalionie Pułku, pełniącym służbę wartowniczą w Lublinie, została jednak uzbrojona dopiero w styczniu 1919 r. Oddział wyruszył następnie na front walk polsko-ukraińskich, uczestnicząc w działaniach wojennych II Batalionu 8. PP Leg. W pierwszych dniach maja 1919 roku, w Nowym Mieście, nastąpiło połączenie wszystkich trzech Batalionów. Pułk, uzupełniony poprzez wcielenie IV Batalionu i pięciu kompanii marszowych, wszedł w skład 3. Dywizji Piechoty Legionów pod dow. generała Zielińskiego. W ramach organizacyjnych tej Dywizji, razem z 7. Pułkiem Piechoty Legionów, tworzył V Brygadę Piechoty Legionów. Kompania "kaemów" towarzyszyła oczywiście nadal pułkowi, biorąc udział w walkach na Ukrainie i nad Dźwiną , a następnie od maja 1920 r. dołączyła do bojów z bolszewikami. Do końca lipca 1920 r. 8. PP Leg. walczył z Armią Konną Budionnego; w kontrofensywie znad Wieprza Pułk, tocząc walki pod Włodawą przeciwko 58. bolszewickiej Dywizji Strzelców, wziął licznych jeńców i zdobył sprzęt, w tym karabiny maszynowe stanowiące cenny łup dla kompanii "kaemów".
Widoczny na zdjęciu starszy szeregowiec to celowniczy austriackiego CKM Schwarzlose, poszukujący odpowiedniego stanowiska dla karabinu w ruinach budowli. Jego ubiór stanowi spolszczony szaro-brunatno-zielony mundur amerykański US1912/17 pozyskany z demobilu Amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji przez polską zakupową misję wojskową w Paryżu. Spodnie mają krój bryczesów i zaopatrzone są w przeszywane wzmocnienia na wysokości kolan a bluza mundurowa została przerobiona poprzez przyszycie polskich guzików z orłami oraz oznaki na kołnierzu w postaci srebrnego "wężyka". Na naramiennikach widoczne są pojedyncze czerwone belki starszego szeregowca. Strój żołnierza dopełniają zielone owijacze i cywilne buty oraz brunatnozielona czapka maciejówka z przypiętym dużym orłem w koronie wdłg. wzoru legionowego z końca 1916 r.; orły te były popularne wciąż w 1920 r. czasami zamiast orłów wz. 1919 noszone na pojawiających się już powoli latem 1920 r. w WP zielonych czapkach rogatywkach. Na lewej górnej kieszeni bluzy zwraca uwagę przypięta odznaka pamiątkowa "Obrońcy Kresów Wschodnich". Umundurowanie amerykańskie stanowiło w roku 1920 około 1/4 całego wyposażenia ubiorczego WP. Wyposażenie Starszego Szeregowca stanowi popularny austriacki pas główny M.1915 z jednobolcową klamrą, utrzymujący dwie dwukomorowe ładownice skórzane do broni systemu Mannlichera, a także bagnet do karabinu Mannlicher M.1895 w skórzanej żabce. Żołnierz posiada też szary austriacki chlebak M.1915 i stalową manierkę w pokrowcu zawieszoną na pasku przez ramię. Ze względu na dużą masę broni
maszynowej, Starszy Szeregowiec nie przenosi pełnego, ciężkiego wyposażenia marszowego. Uzbrojeniem jest (niewidoczny na zdjęciu) ciężki karabin maszynowy Schwarzlose M.07/12, chłodzony wodą i strzelający pociskami 8 mm, dodatkową broń osobistą stanowi karabinek kawaleryjski Mannlicher Karabiner M.1895 z zamkiem dwutaktowym, kalibru 8 mm.
