Kapral I. Batalion 7. Pułku Piechoty Legionów, V Brygada Piechoty Legionów, 3. Dywizja Piechoty Legionów, 3. Armia Wojska Polskiego, Front Środkowy.
Kontrofensywa znad Wieprza, walki pod Włodawą, pościg 7. PP Leg. za rozbitą 58. bolszewicką Dywizją Strzelców na północny wschód od Włodawy, 17 sierpnia 1920 r.
7. Pułk Piechoty Legionów wywodził się z 1. Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej. W związku z odtworzeniem pułków legionowych, 1. PP, jako faktycznie młodszy od sześciu istniejących w czasie Wielkiej Wojny, został na początku lutego 1919 roku przemianowany na 7. PP Legionów, przejmując tradycje 7. Pułku, który przez krótki czas funkcjonował w Legionach. Pułk składał się z trzech batalionów oraz z kompani karabinów maszynowych, przy czym 12 kompania (garnizonowa) pełniła służbę asystencyjną w Warszawie. W listopadzie 1918 roku Pułk wziął udział w rozbrojeniu oddziałów niemieckich w Warszawie, Ostrowi Mazowieckiej i Małkini, następnie w 1919 r. brał udział w walkach polsko-ukraińskich i polsko-bolszewickich. W sierpniu 1920 r. operował w składzie 3. Dywizji Piechoty Legionów, która stanowiła prawe skrzydło polskich oddziałów wykonujących kontruderzenie znad Wieprza. Działając w kierunku Chełm – Włodawa 3. DP Leg. w późnych godzinach wieczornych 16 sierpnia 1920 r. podeszła pod miasto, zajmując po drodze m.in. Okuninkę i Hańsk. Jako pierwsi Włodawę zaatakowali żołnierze 7. PP Legionów, którzy po rozproszeniu przeciwnika pomaszerowali dalej nie bacząc na to, że w tyle główne siły dywizji, rozprawiają się drugi raz pod Włodawą z uciekającymi za Bug w kierunku wschodnim resztkami 58. bolszewickiej Dywizji Strzelców.
Wyposażenie żołnierzy Pułku w 1920 r. w części opierało się na tym co posiadały wcześniej oddziały PSZ. Przedstawiony na zdjęciu kapral ma na sobie bluzę mundurową wz. 1917 czyli regulaminowy ubiór piechoty PSZ, będący de facto przerobioną bluzą wzoru niemieckiego M.1915. Bluza jest uszyta z "polowo szarego" sukna, zapinana na guziki z polskimi orzełkami, wyposażona jest w wysoki stojąco-wykładany kołnierz i dwie dolne kieszenie oraz naramienniki z karmazynowymi wypustkami (barwa piechoty wdłg. przepisów z 1917 r.) i naszytymi oznakami stopnia, juz wdłg. nowych przepisów z 1919 r. - po dwie czerwone belki na każdym naramienniku. Na kołnierzu brakuje wężyka, co nadal w 1920 r. się zdarzało. Kapral ma na sobie szarozielone sukienne spodnie o kroju bryczesów i niemieckie buty marszowe z cholewami. Uzupełnieniem ubioru jest czapka maciejówka, zgodna z przepisami o umundurowaniu z 1917 r. - uszyta z szarozielonego sukna, wyposażona w pasek i daszek z materiału imitującego skórę (fibra) oraz w metalowego orła wz. 1917 w koronie. Wyposażenie kaprala stanowi pas główny wzoru niemieckiego z czarnej skóry, zapinany stalową klamrą z nałożonym mosiężnym polskim orłem w koronie; na pasie zawieszone są trzykomorowe czernione skórzane ładownice niemieckie M.1909 do karabinów systemu Mausera, skórzana ramka z niemiecką łopatką piechoty i skórzana żabka z bagnetem niemieckim S.98/05 (tzw. "liść") do karabinów systemu Mausera oraz niemiecki chlebak (z tyłu, niewidoczny) z przypiętą stalową niemiecką manierką w pokrowcu. Kapral nosi na plecach tornister niemiecki M.1915 z przytroczonym płaszczem wz. 1917, płachtą namiotową i menażką austriacką M.1899; tornister jest szelkami przypięty do ładownic. Dodatkowo żołnierz posiada gwizdek sygnałowy zawieszony na plecionym sznurku. Uzbrojenie żołnierza stanowi niemiecki karabin piechoty z czterotaktowym zamkiem, Mauser Gewehr 1898 kalibru, 7.92 mm.
